Zaimki wskazujące odgrywają kluczową rolę w codziennej komunikacji, pozwalając nam precyzyjnie określać osoby, przedmioty lub miejsca, na które chcemy zwrócić uwagę. W języku hiszpańskim, podobnie jak w wielu innych językach, zaimki te są nieodzownym elementem gramatyki. Dzięki nim możemy wskazywać na coś, co znajduje się blisko nas, blisko naszego rozmówcy, lub na coś, co jest od nas obu oddalone.
W tym artykule przyjrzymy się bliżej zaimkom wskazującym w języku hiszpańskim, ich formom i użyciu w różnych kontekstach. Dowiesz się, jak poprawnie używać tych zaimków, aby Twoje wypowiedzi były jasne i precyzyjne. Poznasz też różnice w zależności od rodzaju (męski, żeński, nijaki) i liczby (pojedyncza, mnoga), co pozwoli na pełne opanowanie tego elementu gramatyki języka hiszpańskiego.
Czym są zaimki wskazujące w hiszpańskim?
Znane jako „pronombres demostrativos”, są to słowa używane do wskazywania na konkretne osoby, przedmioty lub miejsca w zależności od ich odległości od mówiącego i słuchającego. Zaimki te pełnią podobną funkcję do polskich zaimków „ten”, „ta”, „to”, „ci”, „te”, ale w języku hiszpańskim mają więcej form, które różnią się w zależności od rodzaju (męskiego, żeńskiego, nijakiego) i liczby (pojedynczej, mnogiej).
W języku hiszpańskim zaimki wskazujące są trzystopniowe.
Dzielą się na nieodmienne i odmienne.
Zaimki nieodmienne
Poniższe trzy zaimki wskazujące są nieodmienne i występują samodzielnie (używane są wyłącznie w funkcji rzeczownika). Zróżnicowanie pomiędzy zaimkami esto (to), eso (tamto, to), aquello (tamto) określa odległość przedmiotu lub osoby od osób mówiących, tzn.
- esto – oznacza, że przedmiot znajduje się bliżej osoby mówiącej;
- eso – bliżej osoby, do której się mówi;
- aquello – w oddaleniu od obu osób.
¿Qué es esto? – Esto es un hotel.
Co to jest? – To jest hotel.
¿Qué es eso? – Eso es un museo.
Co to jest? – To jest muzeum.
¿Qué es aquello? – Aquello es una catedral.
Co to jest? – To jest katedra.
Zaimki odmienne
Zaimki wskazujące poniżej są odmienne przez liczbę i rodzaj. Występują w funkcji przymiotnika.
| r. m. | r. ż. | |
| l. poj. | este ese aquel | esta esa aquella |
| l. mn. | estos esos aquellos | estas esas aquellas |
Zróżnicowanie pomiędzy trzema zaimkami este, ese, aquel określa odległość przedmiotu lub osoby od osób mówiących:
- este – oznacza, że przedmiot lub osoba znajduje się bliżej osoby mówiącej;
- ese – bliżej osoby do której się mówi;
- aquel – w oddaleniu od obu osób.
Akcent w zaimkach wskazujących
Zaimki wskazujące odmienne este, ese, aquel mogą też występować samodzielnie w funkcji rzeczownika. Są akcentowane, jeśli brak akcentu może powodować niejednoznaczność wypowiedzi:
| r. m. | r. ż. | |
| l. poj. | éste ése aquél | ésta ésa aquélla |
| l. mn. | éstos ésos aquéllos | éstas ésas aquéllas |
Éste/Este no me gusta. – Ten mi się nie podoba.
Este coche no es como ése/ese. – Ten samochód nie jest jak ten.
Este niño es simpático, pero aquél/aquel es antipático. – To dziecko jest sympatyczne, ale tamto jest niemiłe.
Przykład zdania, w którym konieczne jest akcentowanie zaimka wskazującego dla jednoznaczności wypowiedzi:
¿Dónde venden esos coches baratos? – Gdzie sprzedają te tanie samochody?
¿Dónde venden ésos coches baratos? – Gdzie tamci sprzedają tanie samochody?
Różnicy pomiędzy znaczeniem trzech zaimków este, ese, aquel odpowiada zróżnicowanie pomiędzy przysłówkami miejsca:
aquí – tutaj
ahí – tutaj / tam
allí – tam
Zapamiętaj:
- este, esta, estos, estas → aquí
- ese, esa, esos, esas → → ahí
- aquel, aquella, aquellos, aquellas → → → allí
Powyższe informacje o zaimkach i przykłady zdań pochodzą z kursu Hiszpański A1. ¡No hay problema!
Podsumowanie
Zaimki wskazujące w języku hiszpańskim są nieodzownym elementem gramatyki, który pozwala precyzyjnie wskazywać osoby, przedmioty lub miejsca w zależności od ich odległości od mówiącego i słuchającego.
Kluczowe zaimki wskazujące to:
- Este, esta, esto – używane do wskazywania na coś bliskiego mówiącemu.
- Ese, esa, eso – używane do wskazywania na coś bliskiego osobie, do której mówimy.
- Aquel, aquella, aquello – używane do wskazywania na coś dalekiego zarówno od mówiącego, jak i od osoby, do której mówimy.
Zaimki te mają formy dostosowane do rodzaju (męskiego, żeńskiego, nijakiego) i liczby (pojedynczej, mnogiej). Dzięki temu można precyzyjnie określić, na co się wskazuje.
